Miejsce: Rogoźno
Status opisu: niekompletny, brakuje numerów 1, 2 z 1986 roku

Podobno człowiek od zawsze się zastanawia, co było pierwsze jajko, czy kura, jednak w przypadku polskich zinów okazuje się że wcale nie ma potrzeby aż takich przemyśleń. PIERWSZY w Polsce był na pewno Diabolic Force zine z Rogoźna, który po raz pierwszy ukazał się w marcu 1986 roku. Dawno? Bardzo dawno! W zupełnie innej rzeczywistości, bo był to przecież czas schyłkowego PRL-u, jeszcze za żelazną kurtyną, z cenzurą, brakiem informacji czy nawet ryzykiem oskarżenia o działalność wrogą (wywrotową) dla systemu. O technicznych kłopotach nawet nie wspomnę, wystarczy tylko zacytować co powiedział w „Jaskini hałasu” Przemysław „Slatanic” Nowaczyk, jeden z ojców-założycieli pisemka: „Nasza pierwsza maszyna do pisania pożyczona od przyszywanej cioci pochodziła z lat 20-tych XX wieku, ale działa. Pierwszy numer Diabolic Force przygotowaliśmy z bratem w marcu 1986 i cały nakład – kilkanaście sztuk było napisane na maszynie przez kalkę, następne miały już zdjęcia i były powielane na ksero”. Charakterystyczna, archaiczna czcionka jest widoczna w pierwszych numerach, aż do czasu gdy do zespołu redakcyjnego dołączył Sebastian Chosiński, szczęsliwy posiadacz nowoczesnej jak na owe czasy maszyny do pisania. Tak, początki na pewno były trudne, ale jak widać szczere chęci i młodzieńczy zapał pozwolił jednak zamierzenia zrealizować! Powstało pierwsze pismo o muzyce metalowej w Polsce, choć w zasadzie nie był to typowy zin, a raczej broszura / biuletyn fan klubu skupiającego sympatyków muzyki heavy metal. I tu znów trzeba się odnieść do realiów połowy lat 80-tych, bo pierwsi fani byli zupełnie odcięci od informacji o ówczesnych tuzach heavy metalu, gdzieś tam hałasujących po świecie. Na wagę złota była nie tylko każda płyta, ale nawet zdjęcie, logo, skład zespołu czy teksty… Stąd też powstawały fan kluby, gdzie wysyłkowo starano się każdą zdobytą informację kolportować. Diabolic Force był dystrybuowany chyba właśnie poprzez rozsyłane do prenumeratorów, którzy okresowo (miesięcznie), wpłacali pewną kwotę pieniędzy i w zamian otrzymywali kolejny numer pisma…. No ale wróćmy już do samego zina, a tu trzeba przyznać, że jak na tak leciwe i archiwalne wydawnictwo, materiałów źródłowych jest zaskakująco dużo. Przede wszystkim są wspominki samego Slatanica, m.in. opublikowane we wspomnianej już „Jaskini hałasu”, gdzie można się dowiedzieć że pierwsze kontakty edytor nawiązywał za pośrednictwem rubryki w lokalnej gazecie (Tygodnik Pilski). Slatanic w siedzibie redakcji Diabolic Force, znaczy się, u siebie w pokoju, rok 1988 (Fot. archiwum P. Nowaczyk)
Pojawili się pierwsi odbiorcy pisma i pierwsi współpracownicy m.in. Sebastian Chosiński, Radek Kasprzak (Crionic zine) czy Szymon Krauze (Thrash Hordies zine), no a później już dalej poszło. W połowie roku 1986 w „Na przełaj” opublikowana została krótka notka na temat działalności fan klubu, która jak wspomina Slatanic spowodowała już lawinę listów, ponownie zacytujmy: „Sprawdzam skrzynkę – nic, nie ma nic, trochę mnie to zmartwiło, myślę sobie. Hmmm… słabe ogłoszenie bo nikt nie odpisał. […] idę do swojego pokoju, a tam na biurku stos (!) około 40 listów.” Tytuł pisma jak sądzę nawiązuje do utworu Diabolic Force zespołu Running Wild, bardzo wówczas popularnego w PL, goszczącego zresztą na Metalmanii w roku 1987. Poza wspomnianym Slatanic’iem, drugim założycielem był Fallen Angel (prywatnie brat), ale pismo korzystało z pomocy wielu różnych osób m.in. Bariela z Imperator czy też Roberta Bajkowskiego. W okresie niespełna 2 lat ukazało się aż 16 numerów, cykl wydawniczy był zatem bardzo krótki, ale też informacji nie było aż tak wiele. Niestety nie zachowały się (chyba że ktoś ma????) pierwsze 3 numery z roku 1986, zatem o tych absolutnych początkach coś więcej trudno powiedzieć. W kolejnych numerach przewijały się przede wszystkim krótkie informacje typu biografie, artykuły czy przedruki materiałów o różnych zespołach, były też relacje z koncertów (świetne!) i pierwsze wywiady z przedstawicielami polskiej sceny m.in. Turbo czy Open Fire. Nieodłącznym elementem fanzina była tzw. lista przebojów, gdzie każdy mógł nadesłać list (albo kartkę pocztową, pamięta kto taki wynalazek?), zawierający tytuły ulubionych utworów. Tworzyły się wówczas swoiste rankingi popularności poszczególnych wykonawców. Oczywiste jest również że taki zine jako Diabolic miał funkcję społecznościową, skupiał osoby z całej Polski, również z jakichś wiosek i pozwalał na bliższe poznanie takich tuzów jak choćby Slayer, Metallica czy Bathory. Odbyły się nawet 2 zloty członków fan klubu, w roku 1987, gdzie redakcja i czytelnicy mogli się spotkać, ale nie tylko, bo był też koncert i seans video zaserwowany przez Chrisa Brankowskiego  Numer 16 był jednocześnie ostatnim jaki się ukazał, bo kolejny wyszedł już jako… THRASH’EM ALL magazine, czyli pismo które zna chyba każdy któremu metal nie jest obcy. Zmiana tytułu, lokalizacji (teraz Jabłonowo k. Warszawy) oraz redakcji i dalej już pismo płynęło pod wodzą Mariusza „Metala” Kmiołka aż do roku 2008. Sam fan klub także zmienił nazwę, zamiast pierwotnego „Diabolic Force” przez pewien czas funkcjonowała nazwa „Force”, ale zamierzenia były już inne, w miejsce klubu korespondencyjnego, pojawiła się koncepcja promocji młodych, polskich grup heavy metal…. To jednak już zupełnie inna historia, o której drogie dziatki poczytamy kiedy indziej he he. Zresztą szczegółów przekazania nazwy i fan klubu jako całości nie znam. Cóż, wydawałoby się zatem, że teoretycznie historia pisma kończy się dawno temu, bo wraz z rokiem 1987, jednak powiedzieć w ten sposób, to wierutne kłamstwo, bo Diabolic Force zawsze będzie pierwszym metalowym fanzinem w Polsce! I kropka.

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

Memorabilia